مجازیِ حقیقی
بسم الله الرحمن الرحیم
یادم هست آن وقت ها
دو نفر که در فامیل قهر می کردند
اگر مجلسی بر پا میشد که هر دو دعوت بودند و یکی میفهمید که آن یکی هم هست میگفت :
فلانی باشد من نمی آیم.
این روز ها با فامیلت گروه که داشته باشی و دو نفر بینشان شکراب بشود
یکی که دلش پر تر است ، یا شاید صبرش کمتر،لفت میدهد و میگوید:
تا وقتی که آن یکی در گروه باشد من نمیمانم .
و بعد هم این وسط ،یکی دوباره گروه تشکیل میدهد تا آن یکی را که رفته باز گرداند به دور از چشم آن یکی که مانده بود
حالا میفهمم دنیا های مجازیمان هم چقدر شبیه دنیا های حقیقیِ مان شده
[ سه شنبه 94/10/1 ] [ 4:23 صبح ] [ پونه ]
تقدیم به برادرم...
تو را نشناختم.جز آن روز ...!
آن روز که تو رفتی و من ماندم!
من ماندم و یک برگه ی پاک نویس نشده!
من ماندم و کلی خاطره ی فراموش شده ام که تو جزء به جزء به یادم آوردی ...!
من ماندم و لبخند و اشک هایم به پای آن برگه!
همان برگه ای که در آن نوشته بودی از جداییمان ناراحتی اما از خوشبختی ام خوشحال!
و من بزرگی دلت را فقط همانجا و فقط از همین جمله فهمیدم.
پ.ن1:شب عروسی ام یک نامه روی تخت توجهم رو جلب کرد.نامه ای که معلوم بود خیلی با عجله نوشته شده!
پ.ن2:برادری برای تنها خواهرش نامه ای نوشته بود.نامه ای که چشمان وی را پر از اشک کرد و قلبش را پر از حسرت...
پ.ن3:برادر خوبم دوستت دارم.
[ شنبه 93/1/23 ] [ 12:43 عصر ] [ پونه ]
بهترین هدیه ی دنیا از بابا...
قرآن که میخوانم ،برگه های عطر آگینش هوش از سرم می برد... چقدر عطر قرآنم را دوست دارم !
قرآن که میخوانم،همیشه اول همین صفحه را باز میکنم... شاید هم خودش باز می شود!
دستخط تو را که میبینم دوباره یک پرده اشک چشمانم را می پوشاند... حتی اگر برای چندمین بار باشد!
بابا! همیشه قرآنم را به یاد تو میخوانم! و به یاد عطری که در زندگیم جاری کردی!
پ.ن:قرآن عروسی ام را پدرم به ما هدیه کرد.برگه های قرآنم عطر آگین است.بوی بهشت می دهد...
[ چهارشنبه 92/11/23 ] [ 3:20 عصر ] [ پونه ]
تقدیم به همسرم...
مادرم همیشه میگفت خودت باید از خدا بخواهی.میگفت:هیچ چیز به اندازه ی دعای خود دختر و پسر برای همسر آینده اش مقبول نمی افتد!
و من خواستم. و همه چیز را باهم.حتی ریزترین خصلتهای مطلوبم در وجود تو را از خدا خواستم...
و تو آخر همان شدی ! و چقدر عجیب بود...!
چقدر عجیب بود که تو همه ی آنچه را که خواسته بودم داشتی حتی همان ها که در عمیق ترین جای قلبم، فقط و فقط برای لحظه ای، خطور کرده بود...
خدایا شکرت...
[ دوشنبه 92/11/21 ] [ 2:14 عصر ] [ پونه ]
سنگ صبور...
گاهی دلم میگیرد.گاهی حتی نمیفهمم چرا؟ بغض امانم نمیدهد، دلم پر از غصه میشود و چشمهایم اشک آلود!
اینجور وقتها دلم میخواهد حرف بزنم.نه برای خودم یا حتی برای خدا! گاهی برای یک آدم، یک موجوده زنده، که فقط روبرویم بنشیندو به من زل بزند...
آنوقت من راحت از همه ی حرفهای دلم برایش بگویم! حتی حرفهای بچه گانه ام! و او نگوید که بچه گانه است! بفهمد و نگوید! و من بدانم که فهمید اما نگفت!
بخندم،گریه کنم، از خودم و از همه ی غمی که تمام وجودم را در برگرفته بگویم و او ...
او فقط آرام و مهربان مرا نگاه کند و هر از گاهی بگوید: میفهمم، میفهممت...
و نخواهد مدام برایم فلسفه ببافد یا دلیل بیاورد یا راهکار بدهد!
میشود...؟
شما را به خدا ، هیچ وقت همچین موجود زنده ای در این دنیای بزرگ، پیدا میشود؟
[ یکشنبه 92/11/20 ] [ 2:12 عصر ] [ پونه ]
::
